ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ,
ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΤΙΝΑΡΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΛΛΙΑΣ
Τα
τελευταία χρόνια ο Γιώργος Μαργαρίτης έχει γίνει ένας από τους πιο αγαπημένους
μου τραγουδιστές. Η
αλήθεια είναι μία: πάντα πίστευα ότι αυτός ο τραγουδιστής διαθέτει πολλές
εκφραστικές δυνατότητες, πλην όμως αυτό δεν είχε επιβεβαιωθεί μέχρι πρόσφατα. Την
εποχή που α Μαργαρίτης συνεργαζόταν με την εταιρία POLYPHONE –
κατά την δεκαετία του’70 με αρχές του ’80 – δεν του έδινα και μεγάλη σημασία. Θεωρούσα
πως τα τραγούδια που ερμήνευε τότε, τον αδικούσαν. Δεν ήταν κατάλληλα για να βγουν
στην επιφάνεια οι δυνατότητες της φωνής
του. Μου είχε δοθεί η εντύπωση ότι οι συνθέτες που συνέθεταν τότε τραγούδια για τον συγκεκριμένο ερμηνευτή
στηρίζονταν κυρίως στο λυγμικό στοιχείο που εκείνη την περίοδο κυριαρχούσε εκεί
στην ερμηνεία του και δεν είχαν επιδιώξει να δώσουν έμφαση σε άλλα, πολύ
σπουδαιότερα χαρακτηριστικά της φωνής του που αποκαλύφθηκαν αργότερα.
Ωστόσο, κατά την ίδια εποχή που επικρατούσε αυτή η
αντίληψη για τις ερμηνευτικές δυνατότητες του Μαργαρίτη ηχογραφήθηκαν στην POLYPHONE τρεις δίσκοι οι οποίοι εξαιρούνται από την
περίπτωση που αναφέραμε παραπάνω. Πρόκειται για τους δίσκους ΕΣΥ ΜΙΛΑΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ, σε μουσική Τάκη
Σούκα, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ και ΑΚΟΥ ΤΙ ΘΑ ΠΩ. Ο πρώτος χαρακτηρίζεται ως ολοκληρωμένη
δισκογραφική δουλειά γιατί περιλαμβάνει τραγούδια ενός μόνο συνθέτη ενώ ο
τρίτος, το ΑΚΟΥ ΤΙ ΘΑ ΠΩ,
θεωρείται πολυσυλλεκτικός. Όσον αφορά τον δίσκο Ο
ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΥΡΕΤΟΣ, παρότι εκτός από δημιουργίες του Άκη Πάνου περιλαμβάνει και
κάποια τραγούδια του Αντώνη Ρεπάνη, προσωπικά τον θεωρώ ολοκληρωμένη
δισκογραφική δουλειά. Κι’ αυτό γιατί ένας δίσκος με τραγούδια δύο μόνον
συνθετών δεν νομίζω ότι μπορεί να χαρακτηριστεί «πολυσυλλεκτικός». Σε αυτούς
τους τρεις δίσκους έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τις πολλαπλές δυνατότητες
και την λαϊκή εκφραστικότητα στην ερμηνεία του Γιώργου Μαργαρίτη.
Στον
πολυσυλλεκτικό δίσκο ΑΚΟΥ ΤΙ ΘΑ ΠΩ, τον
οποίο κυρίως σχολιάζουμε εδώ, έχουν
περιληφθεί συνθέσεις των Αντώνη Ρεπάνη και Γιώργου Μπούρα, αλλά και του παλιότερο
σε σχέση μ’ αυτούς Μπάμπη Μπακάλη. Εντούτοις τα περισσότερα τραγούδια είναι
συνθέσεις του σολίστα και δεξιοτέχνη στο μπουζούκι Αντώνη Κατινάρη, ο οποίος
φαίνεται ότι εκείνη την εποχή έχει αρχίσει να αποχωρεί από τις μεγάλες
δισκογραφικές εταιρίες και να συνεργάζεται με μικρότερες. Εκτός από τις
καινούργιες συνθέσεις του Κατινάρη που περιλαμβάνονται σ’ αυτόν το δίσκο, υπάρχει
και μια σύνθεσή του σε στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που παλιότερα είχε
ερμηνεύσει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.
Πρόκειται για το τραγούδι Του Ντερβίση το πιοτό. Στις
καινούργιες συνθέσεις συγκαταλέγεται και το ομότιτλο του δίσκου τραγούδι Άκου τι θα πω, σε στίχους της Μάρως
Μπιζάνη. Στον ίδιο δίσκο, στο συρτοτσιφτετέλι Σαν κι’
απόψε - που η δεύτερη στροφή του τραγουδιέται ως αμανές -,
ακούγεται και η φωνή του συνθέτη να λέει: «πες τα Μαργαρίτη να μας τρελάνεις!»
Η
συνεργασία όμως του Αντώνη Κατινάρη με την POLYPHONE δεν
περιορίζεται στον πολυσυλλεκτικό δίσκο
με το Γιώργο Μαργαρίτη. Στην ίδια εταιρία ο συνθέτης ηχογραφεί και μια ολοκληρωμένη
δισκογραφική δουλειά με τίτλο ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΚΕΛΑΪΔΙΣΜΑΤΑ,
όπου τα τραγούδια αποδίδονται ερμηνευτικά από την κατά τη γνώμη μου, πλέον
ελπιδοφόρα, λαϊκή φωνή της δεκαετίας του’80, τον Κώστα Κόλλια που, δυστυχώς,
έφυγε πρόωρα από τη ζωή. Παρότι ο Κόλλιας έγινε ευρύτερα γνωστός με τον δίσκο ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΑΓΙΑΤΡΕΥΤΕ σε μουσική του Τάκη Σούκα,
κατά την 10ετία του ‘80, είχε πρωτοεμφανιστεί στη δισκογραφία το 1975. Ο δίσκος
ΜΠΟΥΖΟΥΚΟΚΕΛΑΪΔΙΣΜΑΤΑ
ηχογραφήθηκε το 1978 και όχι το 1982 όπως είχα αρχικά αναφέρει (κοίτα ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ-ΚΩΣΤΑΣ
ΚΟΛΛΙΑΣ).
Υπάρχουν
πολλοί λόγοι που με κάνουν να πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος του Κατινάρη
είναι η πιο αντιπροσωπευτικά λαϊκή δουλειά του συνθέτη. Ένας από αυτούς είναι
ότι, ενώ την δεκαετία του ’70 στις ορχήστρες που συνόδευαν λαϊκούς τραγουδιστές
συμμετείχαν και όργανα άλλων ηχοχρωμάτων, εδώ κυριαρχεί ο ήχος από μπουζούκι
και από άλλα συναφή με αυτό όργανα. Δεδομένου ότι στον δίσκο δεν περιλαμβάνεται
κάποιο ομότιτλο τραγούδι, θεωρώ ότι ήταν από τον καθαρόαιμο λαϊκό ήχο της συγκεκριμένης
ορχήστρας που ο συνθέτης εμπνεύστηκε τον
τίτλο του δίσκου.
Π.
Σκούρτης
26/1/2016
