«ΕΝΟΧΕΣ ΖΩΕΣ»: ΜΕΝΙΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΛΛΟ  ΕΝΑ  ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ  ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΔΗΜΟΦΙΛΗ  ΚΑΙ ΠΟΛΥΓΡΑΦΟΤΑΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟΓΡΑΦΟ

Ο  Μένιος  Σακελλαρόπουλος  είναι  από  τους  πιο  γνωστούς  αθλητικούς  συντάκτες  και  μάλιστα    έχει ιδιαίτερη αδυναμία στα ρεπορτάζ  τα  οποία  σχετίζονται  με  τη  δράση  του  Παναθηναϊκού.  Συγγραφέας  πολλών  βιβλίων  που  αφορούν  τον  αθλητισμό,  αποδεικνύεται  από το 2006 και  άριστος  μυθιστοριογράφος. Έκτοτε έχει εκδώσει  δέκα  βιβλία  αυτού  του  είδους  και πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Λιβάνη – όπως άλλωστε και όλα τα προηγούμενα - και το ενδέκατο βιβλίο του με τίτλο «Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ».

Τον μυθιστοριογράφο Σακελλαρόπουλο γνώρισα αρχικά από το έβδομο βιβλίο του που  τιτλοφορείται  «ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ». Επίσης, πρόσφατα, είχα την  τύχη να πέσει στα χέρια μου και το δέκατο μυθιστόρημά του, το οποίο επιγράφεται «ΕΝΟΧΕΣ ΖΩΕΣ».  Κατά πάσα πιθανότητα η  προμετωπίδα  «ΕΝΟΧΕΣ  ΖΩΕΣ» παραπέμπει στη συμπεριφορά του πρωταγωνιστή. Ο  κεντρικός  χαρακτήρας  της  ιστορίας, Πρόεδρος Εφετών Παναγιώτης  Γεωργόπουλος, έχει ενστερνιστεί  την τακτική να αντιμετωπίζει τις πράξεις των υποδίκων ακολουθώντας τον Νόμο κατά γράμμα.  Στον υπερβάλλοντα ζήλο που επιδεικνύει, ο συγκεκριμένος δικαστικός λειτουργός καταδικάζει χωρίς να αναγνωρίζει ελαφρυντικά σε κανέναν, ούτε να αποδέχεται  ότι  υπάρχουν  άνθρωποι  οι οποίοι  ίσως  να  οδηγήθηκαν  σε  αξιόποινες  πράξεις  από  ατυχείς  συγκυρίες.  Με  αυτή την άτεγκτη συμπεριφορά  αντιμετωπίζει  τους πάντες, ακόμα  κι’  αυτούς που  παραπέμπονται  στην Δικαιοσύνη για  μικρά παραπτώματα.

Τούτη  η  στάση  του όμως  αλλάζει  ριζικά όταν  αποφασίζει  να  συμπαρασταθεί  στη  Μαριλένα. Χωρίς ο Εφέτης καλά-καλά να το αντιληφθεί, η οικιακή βοηθός του αρχίζει να μπαίνει στη μέχρι σήμερα άχαρη ζωή του και να την επηρεάζει θετικά.    Αυτή  η  κοπέλα που η συμπεριφορά της απέναντί του είναι άψογη, έχει - κατά το παρελθόν - διαπράξει το  παράπτωμα  της  κλοπής εξαιτίας της φτώχιας και των πολλών  οικονομικών δυσκολιών  που κυρίως αφορούσαν  την ανάγκη της να  βοηθήσει  πάση θυσία τον καρκινοπαθή  αδελφό  της  να κρατηθεί στη ζωή .   

Ωστόσο,  από  τη  στιγμή  που  ο  δικαστής  παίρνει  την  απόφαση να παρακάμψει τα πιστεύω του και να παραβεί τις αρχές του,  αρχίζει  και  η  αντίστροφή  μέτρηση  γι’  αυτόν.  Οι συνεχείς  ανατροπές που ακολουθούν, αποκαλύπτουν στον δικαστικό λειτουργό συναισθηματικά αποθέματα που μέχρι τώρα αγνοούσε ότι έκρυβε μέσα του. Αλλά, παράλληλα, έρχονται στην επιφάνεια και αδυναμίες που τελικά φαίνεται ότι έκρυβε πεισματικά πίσω από την αδέκαστη συμπεριφορά του.

Κατά την εξέλιξη και στην πορεία μιας σημαντικής δίκης, τα μεγάλα ψάρια χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον προκειμένου να βγουν στον αφρό.  Επιμένουν στη αθωότητά τους ενώ  επ’ όφελός τους έχουν θυσιάσει μια μικρή κοινότητα αδικώντας τους κατοίκους της  κατάφορα. Ο Γεωργόπουλος έρχεται αντιμέτωπος με ίντριγκες και δέχεται πιέσεις και εκφοβισμούς, αρνείται όμως πεισματικά να υποκύψει σε όλ’ αυτά, αποφασισμένος να μην αθωώσει τους αδίστακτους και χωρίς αμφιβολία υπεύθυνους για τα κατά συρροήν εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Πλην όμως, παρά την απόφασή του να υπερασπιστεί σθεναρά τα πιστεύω του καταδικάζοντας την αδικία, αναπάντεχες συγκυρίες κάμπτουν ανεπανόρθωτα τις αρχές του, τον οδηγούν στο να αναθεωρήσει τη στάση του και τον καθιστούν μαριονέττα των ισχυρών και έρμαιο των επιλογών του.

Δύο είναι τα μεγάλα ατού που - κατά  την  προσωπική  μου  πάντα  γνώμη – διαθέτει ως μυθιστοριογράφος ο  Μένιος  Σακελλαρόπουλος.   Αφενός, οι χαρακτήρες των ιστοριών που δημιουργεί μας είναι εξαιρετικά κοντινοί και οικείοι, είναι δηλαδή οι άνθρωποι που απασχολούν την καθημερινότητά μας. Αφετέρου, παρότι υπάρχει ταύτιση του κοινού με τους χαρακτήρες, συντελούνται κατά την διάρκεια της αφήγησης αλλεπάλληλες ανατροπές, οι οποίες δεν προϊδεάζουν τον αναγνώστη για όσα θα ακολουθήσουν. Όσο κι’ αν το προσπαθήσει κανείς, δεν είναι δυνατόν να προβλέψει το τέλος κι έτσι η αγωνία για την  έκβαση της ιστορίας διαρκώς κορυφώνεται.  Τη  συγκεκριμένη  αίσθηση  για το απροσδόκητο της εξέλιξης ο  συγγραφέας  καταφέρνει  να  τη  διατηρεί στο κοινό του από  την  πρώτη  μέχρι  την  τελευταία  σελίδα. Πρόκειται  για  κάτι  το  οποίο ισχύει όχι μόνον για το  μυθιστόρημα  που  εδώ  σχολιάζεται,  αλλά  έχει επιτευχθεί  εξίσου αριστοτεχνικά  και στο  βιβλίο  «ΦΕΓΓΑΡΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ».

Π. Σκούρτης

23/08/2014