Στο ζεϊμπέκικο «ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΙΖΩ ΖΑΡΙΑ» έχω ήδη αναφερθεί σε δυο γραπτά μου και μάλιστα σε άρθρα που σχετίζονται με την ερμηνεία του συγκεκριμένου τραγουδιού από τον νέο γνήσιο λαϊκό τραγουδιστή Στράτο Γεωργιόπουλο, εγγονό του κορυφαίου ερμηνευτή Παγιουμτζή. Να σημειωθεί εδώ πως ο νεότερος Στράτος δεν έχει κάνει ακόμα δισκογραφία οπότε η παραλλαγές αυτές δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο.(Για περισσότερες πληροφορίες αναζητήστε τα αρχεία «ΖΑΡΙΑ» και «ΛΙΝΑΡΔΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ»).
Λέγεται ότι το αναφερόμενο τραγούδι βασίζεται στη μελωδία του κομματιού «ΤΟ ΣΑΚΚΑΚΙ»-σύνθεση του Ανέστου Δελιά- στην οποία ο Βαγγέλης Περπινιάδης «κάρφωσε» στίχους του Κώστα Φραγκούλη, ωστόσο τη μελωδία του τραγουδιού είχε διεκδικήσει και ο Μάρκος. Δεν συνηθίζω να αναφέρομαι κολακευτικά σε τραγούδια που βασίζονται σε μουσική δημιουργών την οποία έχουν οικειοποιηθεί άλλοι συνθέτες, το κομμάτι όμως αυτό είναι ένα από τα πιο αγαπαημένα μου ρεμπέτικα. Ίσως γιατί τόσο η μαγκιά στο στίχο όσο και αυτή που απαιτείται για την ερμηνεία με κάνουν συχνά να ξεχνάω τα όσα σχετίζονται με τη μελωδία. Επιπλέον πιστεύω ότι η περίπτωση αυτή είναι από τις λίγες στις οποίες δεν μπορεί κανείς να εντοπίσει εύκολα ότι η ίδια μελωδία έχει χρησιμοποιηθεί σε δυο διαφορετικά τραγούδια. Ενδεικτικό αυτού που λέω είναι το εξής: έχω την εντύπωση ότι υπάρχουν δυο παραλλαγές του τραγουδιού «ΤΟ ΣΑΚΚΑΚΙ» ερμηνευμένες από τον Στράτο Παγιουμτζή. Στην πρώτη, που είχα ακούσει στα παιδικά μου χρόνια, ο ρυθμός ήταν πολύ πιο γρήγορος απ’ ότι σ’ εκείνη που υπάρχει στο δίσκο «ΑΣΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ» και στην οποία η μελωδία προσεγγίζει πιο πολύ αυτή των «ΖΑΡΙΩΝ».
Παρότι όπως είπα παραπάνω το ζεϊμπέκικο «ΔΕΝ ΞΑΝΑΠΑΙΖΩ ΖΑΡΙΑ» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου ρεμπέτικα, η πρώτη παραλλαγή του κομματιού που ερμηνεύει ο Βαγγέλης Περπινιάδης, δεν μπορώ να πω πως με ενθουσιάζει ιδιάιτερα. Πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έχει αποδώσει τραγούδια με πολύ πιο μάγκικο τρόπο και με περισσότερο κοφτό παίξιμο στο μπουζούκι απ’ όσο στην περίπτωση του κομματιού που σχολιάζεται εδώ. Μ’ όλο που δεν έχω ακούσει μια δεύτερη παραλλαγή που κυκλοφορεί με τον Μήτσο Ευσταθίου, αν κρίνω από τον τρόπο με τον οποίο ο τελευταίος απέδιδε μάγκικα ρεμπέτικα, η παραλλαγή που αυτός έχει τραγουδήσει πρέπει να είναι απείρως καλύτερη από εκείνη με τον Περπινιάδη.
Κλείνοντας πρέπει να πω ότι το ζήτημα της οικειοποίησης μελωδιών παλιότερων κομματιών από νεότερους συνθέτες στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού, είναι μεγάλο θέμα. Οφείλω να ξεκαθαρίσω πως σε καμία περίπτωση δεν επικροτώ αυτή την πρακτική, συχνά όμως τείνω να συμφωνήσω με την άποψη που πολλές φορές έχει εκφράσει ο Γιώργος Τσάμπρας . Ότι δηλαδή για κάποια περίοδο πολλοί νεότεροι συνθέτες στο χώρο του λαϊκού τραγουδιού, φοβούμενοι μήπως ξεχαστούν μελωδίες παλιότερων ομότεχνών τους οι οποίοι δε βρίσκονταν πια στη ζωή, επέλεξαν να τις χρησιμοποιήσουν επενδύοντάς τες με νέους στίχους. Σίγουρα ο φόβος δε δικαιολογεί μια τέτοια πρακτική, ίσως όμως εδώ είχαμε να κάνουμε με μια άλλη άποψη. Φυσικά επρόκειτο για μελωδίες σχετικά άγνωστων τραγουδιών γιατί λόγου χάρη δε θα μπορούσε κανείς να οικειοποιηθεί τη μελωδία από τη «ΦΡΑΓΚΟΣΥΡΙΑΝΗ» του Μάρκου Βαμβακάρη και αυτό να περάσει απαρατήρητο.
Π.Σκούρτης 4/1/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου