ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΓΡΑΦΗ ΛΑΪΚΟΥ ΣΤΙΧΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΤΕΧΝΟ ΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Πολλοί υποστηρίζουν ότι τα προβλήματα του ‘σήμερα’ δεν μπορούν να εκφραστούν με λαϊκό στίχο κι αυτός είναι ο λόγος που στις μέρες μας δεν γράφονται στίχοι για γνήσια λαϊκά τραγούδια. Αναφέρομαι ειδικά στον στίχο, γιατί όσον αφορά τους ρυθμούς των τραγουδιών (ζεϊμπέκικα, χασάπικα, κλπ. ) αυτοί έχουν χρησιμοποιηθεί και σε άλλα μουσικά είδη, όπως π.χ. το Έντεχνο Λαϊκό Τραγούδι. Ως γνωστόν, το μουσικό είδος που κυρίως έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε ‘Λαϊκό Τραγούδι’, είναι η μετεξέλιξη του Ρεμπέτικου. Χρησιμοποιώ τη φράση ‘έχουμε συνηθίσει ν’ αποκαλούμε’, επειδή στην πραγματικότητα και το Ρεμπέτικο μια μορφή Λαϊκού Τραγουδιού είναι. Όπως λοιπόν το λεγόμενο ‘Λαϊκό’ θεωρείται η μετεξέλιξη του Ρεμπέτικου, έτσι και το ‘Έντεχνο’ είναι η μετεξέλιξη του Λαϊκού Τραγουδιού.
Το θέμα όμως αυτού του άρθρου δεν είναι η Μουσική αλλά ο Στίχος. Όπως προείπαμε, υποστηρίζεται πως στις μέρες μας υπάρχει πρόβλημα στο να αποδοθούν τα διατρέχοντα στον καιρό μας με λαϊκό στίχο. Αν πράγματι ισχύει κάτι τέτοιο, θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν πρέπει να αναζητηθεί σε αδυναμία αυτού του στίχου να καταγράψει τα ‘ντέρτια’ του καιρού μας. Μάλλον αυτή η δυσκολία καταγραφής οφείλεται στο γεγονός ότι πολλές από τις καταστάσεις που βιώνουν σήμερα οι άνθρωποι είναι περίπλοκες. Δύσκολα λοιπόν αποδίδονται με αμεσότητα και απλότητα, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη γραφή του λαϊκού στίχου.
Εδώ βέβαια μπορεί να υπάρξει κάποιος αντίλογος. Το μουσικό είδος στο οποίο αναφερόμαστε ως ‘έντεχνο λαϊκό τραγούδι’ στηρίχθηκε κυρίως σε δημιουργίες που, ναι μεν ήσαν βασισμένες σε λαϊκούς ρυθμούς, αλλά δεν είχαν καθόλου απλά λόγια. Αυτό το είδος τραγουδιού που δεν βασίστηκε σε στίχους απλών στιχουργών αλλά αξιόλογων πνευματικών δημιουργών στο χώρο της ποίησης, εμφανίστηκε, αναπτύχθηκε και άνθισε κυρίως στις δεκαετίες ‘60 – ’70. Μάλιστα, εκείνη η εποχή υπήρξε μια περίοδος αναζητήσεων όχι μόνο στο Τραγούδι και σε άλλους καλλιτεχνικούς τομείς, αλλά και στον πνευματικό χώρο γενικότερα. Σήμερα αυτό το μουσικό είδος θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίζαμε και ‘Λόγιο Λαϊκό Τραγούδι’, παρότι εκ πρώτης όψεως ένας τέτοιος χαρακτηρισμός φαντάζει αντιφατικός.
Άλλωστε, ο όρος ‘έντεχνο’ είχε σχέση περισσότερο με τη μουσική παρά με τον στίχο. Είχε να κάνει πιο πολύ με το γεγονός ότι οι συνθέτες αυτών των τραγουδιών γνώριζαν τη γλώσσα του πενταγράμμου σε αντίθεση με πολλούς ομότεχνούς τους στο χώρο της παραδοσιακά λαϊκής μουσικής. Στις μέρες μας όμως, ακόμα και στο χώρο που μόλις αναφέραμε, πολύ περισσότεροι συνθέτες απ’ όσο παλιότερα έχουν διευρύνει τις γνώσεις τους σχετικά με τη γλώσσα του πενταγράμμου. Άρα στο λαϊκό τραγούδι με ποιητικό στίχο, σήμερα ταιριάζει ο όρος ‘λόγιο’ και δεν παρουσιάζει αντίφαση.
Ανεξάρτητα όμως απ’ όσα αναφέρθηκαν προηγουμένως σχετικά με το ‘λόγιο λαϊκό τραγούδι’, περίπου την ίδια εποχή, δηλαδή στις δεκαετίες 60-70, εμφανίστηκαν και κάποιοι καινούργιοι εκπρόσωποι στο χώρο της στιχουργίας. Αυτοί, ναι μεν έγραψαν στίχους αποκλειστικά για μελοποίηση, πολλοί από τους οποίους επενδύθηκαν με λαϊκούς ρυθμούς, αλλά στα τραγούδια αυτά υπήρχε το στοιχείο του κοινωνικού προβληματισμού πιο έντονο απ’ ό,τι στο ρεμπέτικο, παρότι εκφραζόταν με έναν Λόγο πολύ πιο ‘ποιητικό’ από εκείνον της απλής λαϊκής στιχουργίας. Κλασικοί εκπρόσωποι αυτής της σχολής ήσαν μεταξύ άλλων ο Νίκος Γκάτσος, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Δημήτρης Χριστοδούλου, ο Κώστας Βίρβος και φυσικά ο πολυγραφότατος Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Τώρα, για να επανέλθω στο θέμα που κυρίως μας απασχολεί, δηλαδή στην άποψη ότι ο λαϊκός στίχος παρουσιάζεται ανεπαρκής στο να εκφράσει τους προβληματισμούς των καιρών μας, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: Πιστεύω ότι, η διαφορά των παλαιότερων στιχουργών του συγκεκριμένου χώρου με τους σημερινούς, κατόπιν των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω, είναι προφανής. Τότε, ακόμα κι εκείνοι που επιθυμούσαν να δημιουργήσουν ένα είδος λαϊκού στίχου με ύφος κάπως ‘λόγιο’, δεν θεωρούσαν πως προκειμένου να πετύχουν το σκοπό τους έπρεπε να καταφεύγουν σε ακαταλαβίστικα λεκτικά σχήματα, με ακατανόητα και βαρύγδουπα νοήματα, όπως συμβαίνει με πολλούς από τους σημερινούς στιχουργούς. Δυστυχώς, εκείνο που επιδιώκεται συστηματικά στις μέρες μας, είναι η πολυπλοκότητα στην έκφραση. Κυρίως αυτό είναι το πρόβλημα που εμποδίζει τον σημερινό στιχουργό να επικοινωνήσει με το κοινό του με τον τρόπο που ταιριάζει στη γραφή του λαϊκού στίχου, άμεσα και χωρίς φιοριτούρες.

Π. Σκούρτης
31 -10- 2007

'Ονείρου Ελλάς': 1959-'60

ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ,
ΟΙ ΝΕΟΤΕΡΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΣΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ
ΚΑΙ Ο ΟΡΟΣ ‘ΑΣΤΙΚΟΛΑΪΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ’

Στην πιο πρόσφατη εκπομπή του προγράμματος ‘Ονείρου Ελλάς’ που μεταδόθηκε την Κυριακή 21 Φεβρουαρίου, ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα που αφορούσε τη δεκαετία του ‘50 και ξεκίνησε η αναφορά στη δεκαετία του ‘60. Σε όσους ασχολούνται συστηματικά με το Ρεμπέτικο είναι γνωστό ότι το 1959 πέθανε ένας από τους σημαντικούς πρωτεργάτες του Πειραιώτικου Ρεμπέτικου, ο Απόστολος Χατζηχρήστος. Η πιο γνωστή σύνθεσή αυτού του δημιουργού είναι το τραγούδι ‘Παραπονιάρικο’.
Επίσης, την περίοδο που αναφέραμε παραπάνω, – αυτό σύμφωνα με τους υπεύθυνους για το ιστορικό υλικό της εκπομπής ‘Ονείρου Ελλάς’- ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης απέδωσε εκ νέου πολλά τραγούδια του Μάρκου Βαμβακάρη, ερμηνείες που σήμερα έχουν μείνει κλασικές. Ακόμα, σύμφωνα και πάλι με τους συντελεστές αυτής της εκπομπής, την ίδια χρονιά ηχογραφήθηκε ο κύκλος τραγουδιών ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και ποίηση Γιάννη Ρίτσου. Αυτός ο κύκλος τραγουδιών κυκλοφόρησε σε δύο εκδοχές: η πρώτη ήταν η ευρωπαϊζουσα, με ερμηνεύτρια τη Νάνα Μούσχουρη και διεύθυνση του Μάνου Χατζηδάκι και η δεύτερη, μια πιο λαϊκή εκδοχή, με ερμηνευτή τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη. Ήταν η επιτυχία της εκδοχής που μόλις αναφέρθηκε η οποία ενθάρρυνε τον Μπιθικώτση να αναλάβει και την πρωτοβουλία ηχογράφησης συνθέσεων του Μάρκου. Εκτός από τα παλιά τραγούδια του Βαμβακάρη ο αείμνηστος ερμηνευτής ηχογράφησε και κάποια καινούργια, τότε, τραγούδια του συνθέτη.
Περίπου την εποχή ‘59-‘60 ήταν που επίσης πρωτοεμφανίστηκε ο όρος ‘αστικολαϊκό’ στο χώρο του τραγουδιού. Υποστηρίζεται από τον Κώστα Φέρρη πως ο όρος αυτός ήταν μια έννοια που επινοήθηκε από τους εκπροσώπους της αριστεράς για να απαλύνουν τις ενοχές τους για όσα μέχρι τότε είχαν εκφράσει εναντίον του Ρεμπέτικου. Απ' όσο γνωρίζω, αυτή η αρνητική στάση της αριστεράς απέναντι στο ρεμπέτικο κυρίως είχε ως αφορμή τα χασικλίδικα τραγούδια. Όπως επίσης διατείνεται ο ερευνητής, η επινόηση αυτού του όρου ίσως κρύβει και μια προσπάθεια των ίδιων αυτών ανθρώπων να εξαλείψουν από αυτό το μουσικό είδος τις Σμυρναίικες καταβολές του. Ωστόσο, πιστεύω ότι η χρήση του όρου ‘αστικολαϊκό’ υπήρξε γενικά επιτυχής. Θεωρώ πως αυτός ο χαρακτηρισμός ταιριάζει στο συγκεκριμένο μουσικό είδος, επειδή αυτό το τραγούδι αναφέρεται κυρίως σε καταστάσεις που σχετίζονται με τη ζωή της πόλης, σε αντίθεση με το Δημοτικό που είναι το λαϊκό τραγούδι της υπαίθρου.
Σε σχέση τώρα με λεπτομέρειες όσον αφορά το μουσικό μέρος τηλεοπτικής εκπομπής του Κώστα Φέρρη στη συγκεκριμένη μέρα, η Θεοδοσία Στίγκα ερμήνευσε εκπληκτικά το αδέσποτο τραγούδι ‘Σαν Πεθάνω στο Καράβι’ που πρωτοηχογράφησε στην Αμερική ο κιθαρίστας Γιώργος Θεολογίτης, γνωστότερος ως Γιώργος Κατσαρός. Μια παραλλαγή του ίδιου τραγουδιού, την οποία είχε ερμηνεύσει η Σωτηρία Μπέλλου - διασκευή από τον Μπάμπη Μπακάλη – ήταν, κατά την προσωπική μου γνώμη, πολύ κατώτερη των δυνατοτήτων που διέθετε αυτή η κορυφαία και αξέχαστη λαϊκή τραγουδίστρια. Κάτι όμως που δεν ισχύει στην περίπτωση της Στίγκα.


Παναγιώτης Σκούρτης
25/2/2010

‘Ονείρου Ελλάς’-Σχόλια για Διάφορες Εκπομπές

Οι γραμμές που ακολουθούν ναι μεν σχετίζονται με το τηλεοπτικό πρόγραμμα ‘Ονείρου Ελλάς’, εντούτοις δεν αναφέρονται σε συγκεκριμένη εκπομπή, αλλά πρόκειται για σχόλια που αφορούν διάφορες εκπομπές αυτού του προγράμματος. Οι εκπομπές αυτές καλύπτουν τις περιόδους 1956-1959.
Το 1956 ήταν η χρονιά που πέθανε η κορυφαία λαϊκή ερμηνεύτρια Μαρίκα Νίνου. Σε κάποια από τις εκπομπές αφιερωμένες στη συγκεκριμένη χρονιά, σε συνδυασμό με την αναφορά στις δύσκολες στιγμές που βίωσε αυτή η ερμηνεύτρια πριν από το θάνατό της, ο Θανάσης Ζερλεντές απέδωσε αριστουργηματικά το τραγούδι ‘Ο Γιατρός’. Η μελωδία που επένδυσε τους στίχους αυτού του τραγουδιού αποδόθηκε, όπως στην αρχική του ηχογράφηση, με κιθάρα και σολίστα τον δεξιοτέχνη Σπύρο Κονσολάκη.
Εδώ ας σημειωθεί ότι στο τραγούδι που μόλις αναφέρθηκε η λέξη ‘γιατρός’ ακούγεται στα αγγλικά, δηλαδή ως ‘ντόκτορ’. Αυτό προκύπτει όχι μόνον επειδή η αγγλική λέξη ταιριάζει στο μέτρο της μελωδίας, αλλά και γιατί ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά στην Αμερική, με τραγουδιστή και σολίστα της κιθάρας τον Γιώργο Κατσαρό που το πραγματικό του επώνυμο ήταν ‘Θεολογίτης’. Αυτό πρέπει να το επισημάνουμε για να μη συγχέουμε τον εν λόγω καλλιτέχνη με τον πασίγνωστο συνονόματό του, σαξοφωνίστα και δημιουργό πολλών επιτυχιών στις δεκαετίες ’60-’70. Σύμφωνα με την εκπομπή ο Γιώργος Θεολογίτης-Κατσαρός εγκαταστάθηκε στην Αμερική το 1959.

Στην εκπομπή που ήταν αφιερωμένη στο ’59, ο Στράτος Γεωργιόπουλος απέδειξε γι’ άλλη μια φορά – όπως είχε γίνει και στην τελευταία εκπομπή του 2008 –την ικανότητά του να αποδίδει και κανταδόρικα ρεμπέτικα εκτός από μάγκικα. Αυτό το διαπιστώνει κανείς ακούγοντάς τον να ερμηνεύει το κομμάτι ‘Το Ζάρι’ που, αν δεν κάνω λάθος, είναι δημιουργία του Γιάννη Παπαϊωάννου. Στην ίδια εκπομπή ο συγκεκριμένος ερμηνευτής απέδωσε το τραγούδι ‘Τα Νέα της Αλεξάντρας’, δημιουργία του ευρωπαϊστή συνθέτη Κώστα Γιαννίδη. Το κομμάτι αυτό έχει τελευταία επανέλθει στην επικαιρότητα μέσα από την ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα, αν και σε μένα είναι γνωστό από την προγενέστερη ερμηνεία του Βαγγέλη Περπινιάδη. Εντούτοις, όπως με πληροφόρησε ο Στράτος, το ίδιο τραγούδι είχε αποδώσει παλιότερα και ο παππούς του Στράτος Παγιουμτζής.

Παναγιώτης Σκούρτης
27/1/2010

ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Ονείρου Ελλάς
Ο ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ ΣΟΦΙΑΣ
ΚΑΙ
ΤΟ ‘ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ’ ΤΟΥ ΤΣΙΤΣΑΝΗ

Η νέα σειρά εκπομπών του τηλεοπτικού προγράμματος «Ονείρου Ελλάς», όπως έχει αναφερθεί πιο πριν, (αναζητήστε αρχείο ‘ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΚΥΚΛΟΣ’), - εστιάζει στα αφιερώματα σε συγκεκριμένες περιόδους από την Ιστορία του Ρεμπέτικου. Συνήθως αυτά τα αφιερώματα παρουσιάζονται σε περισσότερες από μία εκπομπές. Έτσι με την πρώτη εκπομπή του 2010 – η οποία μεταδόθηκε την Κυριακή 10 Ιανουαρίου - ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα στην περίοδο 1955.
Από τους καλλιτέχνες του τραγουδιού που συμμετέχουν στο πρόγραμμα, στη συγκεκριμένη εκπομπή την προσοχή τράβηξε ο Σωτήρης Σοφιάς. Και στα τρία τραγούδια που απέδωσε, μπόρεσε επιτέλους ν αναδειχθεί η ικανότητά του για γνήσιες λαϊκές ερμηνείες, την οποία είχαμε ήδη αναφέρει ότι διαθέτει, αλλά για κάποιο λόγο, δεν είχε γίνει ως τώρα αντιληπτή, (αναζητήστε αρχείο 1949). Μάλιστα, η μελωδία του ενός απ αυτά τα τραγούδια -δεν μπόρεσα να διακρίνω τον τίτλο –αποδόθηκε με κιθάρα κουρντισμένη α λα λαϊκά. Εδώ, ο δεξιοτέχνης σολίστας πρέπει να ήταν ο Σπύρος Κονσολάκης.
Το γεγονός ότι στην εκπομπή μεταδόθηκε ένα καινούργιο κομμάτι και συγκεκριμένα το τραγούδι ‘Σαμπάχ Αμάν’ - σε μουσική Θέσιας Παναγιώτου - δείχνει ότι και σήμερα μπορεί να γράφονται γνήσια λαϊκά τραγούδια. Το τραγούδι αυτό απέδωσε η Θεοδοσία Στίγκα, ενώ οι στίχοι του ανήκουν στον επιμελητή και παρουσιαστή του προγράμματος που σχολιάζουμε Κώστα Φέρρη. Ως γνωστόν, ο Φέρρης έχει γράψει και τους στίχους της επιτυχίας ‘Στου Θωμά’ που ακούγεται στην ταινία του ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ. Είναι κοινός τόπος πλέον πως η μουσική αυτής της ταινίας ανήκει στον Σταύρο Ξαρχάκο, ενώ στα υπόλοιπα τραγούδια του έργου, τους στίχους είχε γράψει ο Νίκος Γκάτσος.
Εκτός από το τραγούδι ‘Σαμπάχ Αμάν’ η Θεοδοσία Στίγκα επίσης τη σύνθεση ‘Το Τραγούδι της Κύπρου’. Το τραγούδι αυτό εμπνεύστηκε ο Βασίλης Τσιτσάνης από τους αγώνες που ξεκινούσαν τότε στο πολυτάραχο νησί γι ανεξαρτησία από τον Αγγλικό Ζυγό. Εντυπωσιάζει το γεγονός πως ο συνθέτης κατάφερε να ταιριάξει το ρυθμό του εμβατηρίου με το μπουζούκι.

Π. Σκούρτης
17 1 - 20010

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΤΑΣ

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ‘Ονείρου Ελλάς’, Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΜΠΕΤΤΑΣ,
ΚΑΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Στο πλαίσιο των εκπομπών από το τηλεοπτικό μουσικό πρόγραμμα ‘Ονείρου Ελλάς,’ που ήσαν αφιερωμένες στην περίοδο 1954-‘55, τιμήθηκε ο Γιώργος Ζαμπέττας. Η εκπομπή προς τιμήν αυτού του σπουδαίου δημιουργού μεταδόθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2009.
Από τη στιγμή που χαρακτηρίζουμε ‘μεγάλο’ έναν δημιουργό, θεωρώ ότι πρέπει να εξηγούμε και γιατί τον αποκαλούμε έτσι. Τώρα, όσον αφορά το Γιώργο Ζαμπέττα ειδικότερα, από πολλούς δεν θεωρείται σπουδαίος συνθέτης και οι περισσότεροι αυτό που κυρίως του αναγνωρίζουν είναι η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι. Τούτο συμβαίνει επειδή το περισσότερο από το έργο του ως δημιουργού τραγουδιών - δεν λέμε ως συνθέτη γιατί αυτό περιλαμβάνει και τις σολιστικές του εμπνεύσεις - παρουσιάστηκε μέσα από χιουμοριστικές κινηματογραφικές ταινίες και έχει υποβαθμιστεί. Πέρα όμως από το είδος τραγουδιών που αναφέραμε, ο Ζαμπέττας έχει συνθέσει και κλασσικά ρεμπέτικα. Τα δύο πρώτα του μουσικά κομμάτια ερμήνευσαν ο Πρόδρομος Τσαουσάκης και ο νεότατος τότε Στέλιος Καζαντζίδης. Να σημειωθεί εδώ πως εκείνο τον καιρό η φωνή του τελευταίου ήταν πολύ διαφορετική και προσέγγιζε το ύφος των κλασικών ερμηνευτών του Ρεμπέτικου σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όσο αργότερα. Οι δυο πρώτες συνθέσεις του Ζαμπέττα ‘Σαν Σήμερα, Σαν Σήμερα’ και ‘Βαθιά στη Θάλασσα θα Πέσω’ – το τελευταίο ήταν αυτό που ερμήνευσε ο Καζαντζίδης - υπήρξαν σπουδαία τραγούδια παρότι δεν ‘έπιασαν’, όπως λέγεται στη γλώσσα της δισκογραφίας. Ενδεικτικό της σπουδαιότητάς τους είναι ότι, το κομμάτι που μόλις αναφέρθηκε, το περιελάμβανε στο ρεπερτόριό του, στις εμφανίσεις που έκανε στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μάρκος. Η ερμηνεία με τον Μάρκο διασώζεται στον δίσκο ‘ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΠΑΓΙΟΥΜΤΖΗΣ - ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΣΤΟΥ ΒΡΑΝΑ, ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΤΟΥ ’61’.
Ακόμα όμως και αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο Ζαμπέττας ήταν αξιόλογος συνθέτης και λάβουμε υπόψη μας μόνο την ιδιότητά του ως σολίστα του μπουζουκιού, και πάλι υπήρξε μεγάλος. Κι αυτό, γιατί πήρε την τυπική πενιά του οργάνου και την επέκτεινε έτσι ώστε, παρότι έπαιζε τετράχορδο μπουζούκι, να ακούγεται σαν τρίχορδο. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται τόσο στις πολύ γνωστές του ηχογραφήσεις, όσο σε κάποιες που υπάρχουν σε κασέτα και πραγματοποιήθηκαν στο σπίτι του. Αυτές περιλαμβάνουν ταξίμια και έχουν περάσει στο Διαδίκτυο. Το αρχείο αυτό επιπλέον περιλαμβάνει ταξίμια παιγμένα από έναν επίσης αξιόλογο και νεότερο ομότεχνο του Ζαμπέττα, τον Μανόλη Καραντίνη.
Καιρός όμως να μιλήσουμε για την εκπομπή –αφιέρωμα στον Ζαμπέττα από το πρόγραμμα ‘Ονείρου Ελλάς’. Τούτη τη φορά την τιμητική του είχε ο Θανάσης Ζερλεντές και δικαίως πιστεύω, αφού τόσο η γενικότερη διάθεση που εξωτερικεύει, όσο και η ερμηνεία του, έχουν κάτι από το σκωπτικό ύφος του Γιώργου Ζαμπέττα. Τώρα, σε σχέση με τον Στράτο Γεωργιόπουλο αυτός απέδωσε το θρυλικό πλέον κομμάτι ‘Ο πιο Καλός ο Μαθητής’ με ευσυνειδησία. Η παράδοση από την οποία κρατάει είναι πλέον γνωστή σε όσους έχουν διαβάσει τα προηγούμενα σχετικά άρθρα. Να σημειωθεί εδώ ότι ο νεότερος Στράτος, σε συνέντευξη που είχε δώσει, πριν από αρκετό καιρό, στο διαδικτυακό περιοδικό ΚΛΙΚΑ, αποκάλυψε πως ο πρώτος άνθρωπος που διέκρινε κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα στη φωνή του όταν ήταν ακόμα παιδί, υπήρξε ο Γιώργος Ζαμπέττας.
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να υπενθυμίσω ότι ο Στράτος Γεωργιόπουλος και ο Θανάσης Ζερλεντές, - αναζητήστε αρχείο ΛΙΝΑΡΔΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ – εμφανίζονται αυτόν τον καιρό στο κέντρο «ΟΙ ΠΕΝΙΕΣ ΤΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ», ενώ μαζί τους είναι η Μαρίνα Χατζή. Πρόκειται για μια ανερχόμενη ερμηνεύτρια του ρεμπέτικου με εξίσου ενδιαφέρουσα φωνή. Το καλοκαίρι που μας πέρασε ο Στράτος Γιωργιόπουλος έκανε κάποιες εμφανίσεις στην πίστα του κέντρου ΑΣΤΕΡΙΑ της Γλυφάδας, με το συγκρότημα από την εκπομπή του Κώστα Φέρρη ‘Ονείρου Ελλάς’, αλλά και σε συναυλίες στην επαρχία, αρχίζοντας μάλιστα από την Πάτρα που είναι και η ιδιαίτερη πατρίδα μου. Για πολλά χρόνια δεν είχε δουλέψει σε πάλκο γι’ αυτό η τωρινή παρουσία του στο κέντρο «ΟΙ ΠΕΝΙΕΣ ΤΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πρώτη μετά από καιρό. Ευχόμαστε λοιπόν τόσο σ’ αυτόν όσο και στους άλλους γνήσιους εκπροσώπους του λαϊκού τραγουδιού, καλή συνέχεια με πολλές επιτυχίες.
Κλείνοντας όμως, θα ήθελα να ξαναγυρίσω στον Γιώργο Ζαμπέττα. Θα έλεγα λοιπόν ότι η χρονολογία και η ημερομηνία γέννησής του συνδέονται μ’ έναν περίεργο τρόπο, αφού γεννήθηκε το 1925 στις 25 Ιανουαρίου. Παρότι έζησε και πέθανε στο Αιγάλεω, είδε το φως της ζωής στην Ακαδημία Πλάτωνος και λέγεται πως το παίξιμό του στο μπουζούκι είχε επηρεαστεί από το κελάιδισμα των αηδονιών που τότε ακούγονταν ακόμα στη γειτονιά που γεννήθηκε. Από τα τρία παιδιά που απέκτησε με τον γάμο του, σήμερα υπάρχουν στη ζωή μόνο οι δυο κόρες του, η Κατερίνα και η Μαρία. Ο γιος και ομότεχνός του Μιχάλης, μας άφησε χρόνους σχετικά πρόσφατα, σε ηλικία μόλις πενηνταενός ετών και μάλιστα μήνα Μάρτιο. Πρόκειται για τραγική σύμπτωση, δεδομένου ότι το 1992, τον ίδιο επίσης μήνα, εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο και ο πατέρας του. Ο Μιχάλης, που ήταν αξιοπρόσεχτος τραγουδιστής και επίσης έπαιζε μπουζούκι και κιθάρα, ενώ ως ερμηνευτής συμμετείχε στο κύκνειο άσμα του πατέρα του στον δίσκο ‘ΧΙΛΙΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ’. Ο Μιχάλης, πριν πεθάνει ηχογράφησε κι έναν προσωπικό δίσκο με τίτλο ‘ΤΑ ΓΑΙΔΟΥΡΑΚΙΑ’.

Π. Σκούρτης
11 - 1 - 2010