ΧΡΥΣΑ ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ: ‘ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ’
ΕΝΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΕ ΕΝΤΟΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ
Η Χρύσα Δημουλίδου υπήρξε ως τώρα δημιουργός βιβλίων τα οποία μάλλον συγκαταλέγονται στη φεμινιστική λογοτεχνία. Πρέπει να επισημάνω ότι προσωπικά διαχωρίζω αυτού του είδους τη λογοτεχνία από εκείνη που γενικά δημιουργείται από γυναίκες. Και τούτο επειδή θέλω να πιστεύω πως η διάσταση μεταξύ των δυο φύλων – η οποία βρίσκεται συνήθως στο επίκεντρο των βιβλίων που ανήκουν στη φεμινιστική λογοτεχνία - δεν είναι το μόνο πρόβλημα που απασχολεί τις γυναίκες-συγγραφείς. Όπως και να ’χει στο λογοτεχνικό είδος για το οποίο μόλις μιλήσαμε, ανήκουν κάποια προηγούμενα έργα της αναφερόμενης συγγραφέως. Έτσι φαίνεται τουλάχιστον αν κρίνει κανείς από τίτλους του τύπου «ΑΝΤΡΕΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ», «ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗ ΝΥΦΗ» ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΕΡΑΤΩΝΕ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ» κ.α. Όμως, αυτή τη φορά η Δημουλίδου παρουσιάζει ένα φαινομενικά αστυνομικό μυθιστόρημα με τίτλο «ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ» που, όπως όλα τα άλλα, κυκλοφορεί κι αυτό από τις εκδόσεις «ΛΙΒΑΝΗ».
Στην αρχή του μυθιστορήματος περιγράφεται η ζωή της Αριστέας Κασιμάτου, μιας νοσοκόμας με ιδιόρρυθμο χαρακτήρα, η οποία εργάζεται στο νοσοκομείο Σερρών. Στις 13 Μαρτίου 1964, καταφθάνει εκεί για να γεννήσει η Ελένη Ιορδανίδου. Έχοντας την υπόνοια ότι ο σύζυγος της μπορεί να είναι στείρος - μα χωρίς να φανερώσει σε κανέναν τις υποψίες της - και αποφασισμένη να γίνει μητέρα, η Ελένη κουβαλάει μέσα της το παιδί ενός άλλου, άγνωστου στην πόλη, άντρα. Στη συνέχεια – πολλά χρόνια μετά – παρακολουθούμε τον αστυνόμο Φώτη Στεργίου, ο οποίος προσπαθεί να εξιχνιάσει τις δολοφονίες νεαρών κοριτσιών που είχαν γεννηθεί στο ίδιο νοσοκομείο και την ίδια χρονολογία και μέρα με το παιδί της Ελένης που επίσης είναι κορίτσι.
Χρησιμοποίησα πρωτύτερα τον χαρακτηρισμό ‘φαινομενικά αστυνομικό’, γιατί το λογοτεχνικό έργο που σχολιάζεται, ενώ διαθέτει πολλά στοιχεία που μπορούν να το κατατάξουν στη συγκεκριμένη κατηγορία, εντούτοις δεν ανήκει σ’ αυτή. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό το μυθιστόρημα της Χρύσας Δημουλίδου ανήκει περισσότερο στην κατηγορία βιβλίων κοινωνικού προβληματισμού παρά σ’ εκείνη της αστυνομικής λογοτεχνίας. Υποστηρίζω κάτι τέτοιο επειδή εδώ θίγονται ζητήματα που σχετίζονται με κοινωνικά αδιέξοδα. Για παράδειγμα, τι είδους λύσεις μπορεί να αναζητήσει μια γυναίκα που ζει σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, προκειμένου να μην αντιμετωπίσει την κατακραυγή και την προκατάληψη των κατοίκων. Ή πώς μπορεί να επηρεάσουν την ψυχολογία ενός ατόμου προβλήματα που αντιμετωπίζει εξαιτίας κάποιας ιδιαιτερότητας. Επιπλέον, το γεγονός πως η ιστορία αρχίζει πολύ πριν την υπόθεση των δολοφονιών και τελειώνει πολύ μετά την εξιχνίασή τους, αποδεικνύει ότι η συγγραφέας μάλλον επιθυμεί να τονίσει περισσότερο την κοινωνική παρά την αστυνομική διάσταση της ιστορίας. Ωστόσο, εδώ πρέπει να επισημανθεί το εξής: το στοιχείο αστυνομικής δράσης που υπάρχει, είναι ιδιαίτερα έντονο αφού, τροφοδοτώντας κάθε τόσο τους αναγνώστες της με πληροφορίες γύρω από τη ζωή των υποψήφιων θυμάτων - αλλά ταυτόχρονα μη δίνοντας καμιά νύξη γι’ αυτά που πρόκειται να επακολουθήσουν -, με μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία, η Δημουλίδου δημιουργεί μια ατμόσφαιρα μυστηρίου.
Π. Σκούρτης
20- 6 -2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου